vidi te in somnis fracta, mea vita, carina

Ionio lassas ducere rore manus,

et quaecumque in me fueras mentita fateri,

nec iam umore gravis tollere posse comas,

qualem purpureis agitatam fluctibus Hellen,

aurea quam molli tergore vexit ovis.

quam timui, ne forte tuum mare nomen haberet,

atque tua labens navita fleret aqua!

quae tum ego Neptuno, quae tum cum Castore fratri,

quaeque tibi excepi, iam dea, Leucothoe!

at tu vix primas extollens gurgite palmas

saepe meum nomen iam peritura vocas.

quod si forte tuos vidisset Glaucus ocellos,

esses Ionii facta puella maris,

et tibi ob invidiam Nereides increpitarent,

candida Nesaee, caerula Cymothoe.

sed tibi subsidio delphinum currere vidi,

qui, puto, Arioniam vexerat ante lyram.

iamque ego conabar summo me mittere saxo,

cum mihi discussit talia visa metus.

nunc admirentur quod tam mihi pulchra puella

serviat et tota dicar in urbe potens!

non, si Cambysae redeant et flumina Croesi,

dicat ' De nostro surge, poeta, toro.'

nam mea cum recitat, dicit se odisse beatos:

carmina tam sancte nulla puella colit.

multum in amore fides, multum constantia prodest:

qui dare multa potest, multa et amare potest

seu mare per longum mea cogitet ire puella,

hanc sequar et fidos una aget aura duos.

unum litus erit sopitis unaque tecto

arbor, et ex una saepe bibemus aqua;

et tabula una duos poterit componere amantis,

prora cubile mihi seu mihi puppis erit.

omnia perpetiar: saevus licet urgeat Eurus ;

velaque in incertum frigidus Auster agat;

quicumque et venti miserum vexastis Vlixem

et Danaum Euboico litore mille ratis;

et qui movistis duo litora, cum ratis Argo

dux erat ignoto missa columba mari.

illa meis tantum non umquam desit ocellis,

incendat navem Iuppiter ipse licet.

certe isdem nudi pariter iactabimur oris.

me licet unda ferat, te modo terra tegat.

sed non Neptunus tanto crudelis amori,

Neptunus fratri par in amore Iovi:

testis Amymone, latices dum ferret, in arvis

compressa, et Lernae pulsa tridente palus.

iam deus amplexu votum persolvit, at illi

aurea divinas urna profudit aquas.

crudelem et Borean rapta Orithyia negavit:

hic deus et terras et maria alta domat

crede mihi, nobis mitescet Scylla, nec umquam

alternante vacans vasta Charybdis aqua;

ipsaque sidera erunt nullis obscura tenebris,

purus et Orion, purus et Haedus erit.

quod mihi si ponenda tuo sit corpore vita,

exitus hic nobis non inhonestus erit.