Iuppiter, affectae tandem miserere puellae:

tam formosa tuum mortua crimen erit.

hoc tibi vel poterit coniunx ignoscere Iuno:

frangitur et Iuno, si qua puella perit.

venit enim tempus, quo torridus aestuat aer,

incipit et sicco fervere terra Cane.

sed non tam ardoris culpa est neque crimina caeli

quam totiens sanctos non habuisse deos.

hoc perdit miseras, hoc perdidit ante puellas:

quidquid iurarunt, ventus et unda rapit.

num sibi collatam doluit Venus? illa peraeque

prae se formosis invidiosa dea est.

an contempta tibi Iunonis templa Pelasgae?

Palladis aut oculos ausa negare bonos?

semper, formosae, non nostis parcere verbis.

hoc tibi lingua nocens, hoc tibi forma dedit.

sed tibi vexatae per multa pericula vitae

extremo venit mollior hora die.

Io versa caput primos mugiverat annos:

nunc dea, quae Nili flumina vacca bibit.

Ino etiam prima terris aetate vagata est:

hanc miser implorat navita Leucothoen.

Andromede monstris fuerat devota marinis:

haec eadem Persei nobilis uxor erat.

Callisto Arcadios erraverat ursa per agros:

haec nocturna suo sidere vela regit.

quod si forte tibi properarint fata quietem,

illa sepulturae fata beata tuae,

narrabis Semelae, quo sit formosa periclo,

credet et illa, suo docta puella malo;

et tibi Maeonias omnis heroidas inter

primus erit nulla non tribuente locus.

nunc, utcumque potes, fato gere saucia morem:

et deus et durus vertitur ipse dies.

deficiunt magico torti sub carmine rhombi,

et iacet exstincto laurus adusta foco;

et iam Luna negat totiens descendere caelo,

nigraque funestum concinit omen avis.

una ratis fati nostros portabit amores

caerula ad infernos velificata lacus.

sed non unius, quaeso, miserere duorum!

vivam, si vivet; si cadet illa, cadam.

pro quibus optatis sacro me carmine damno:

scribam ego 'Per magnum est salva puella Iovem';

ante tuosque pedes illa ipsa operata sedebit,

narrabitque sedens longa pericla sua.

haec tua, Persephone, maneat clementia, nec tu,

Persephonae coniunx, saevior esse velis.

sunt apud infernos tot milia formosarum:

pulchra sit in superis, si licet, una locis!

vobiscum est Iope, vobiscum candida Tyro,

vobiscum Europe nec proba Pasiphae,

et quot Troia tulit vetus et quot Achaia formas,

et Thebae et Priami diruta regna senis:

et quaecumque erat in numero Romana puella,

occidit: has omnis ignis avarus habet.

nec forma aeternum aut cuiquam est fortuna perennis:

longius aut propius mors sua quemque manet.

tu quoniam es, mea lux, magno dimissa periclo,

munera Dianae debita redde choros,

redde etiam excubias divae nunc, ante iuvencae;

votivas noctes, ei mihi solve decem!