Cur quisquam faciem dominae iam credat Amori?

sic erepta mihi paene puella mea est.

expertus dico, nemo est in amore fidelis:

formosam raro non sibi quisque petit.

polluit ille deus cognatos, solvit amicos,

et bene concordis tristia ad arma vocat.

hospes in hospitium Menelao venit adulter:

Colchis et ignotum nonne secuta virum est?

Lynceu, tune meam potuisti, perfide, curam

tangere? nonne tuae tum cecidere manus?

quid si non constans illa et tam certa fuisset?

posses in tanto vivere flagitio?

tu mihi vel ferro pectus vel perde veneno:

a domina tantum te modo tolle mea.

te socium vitae, te corporis esse licebit,

te dominum admitto rebus, amice, meis:

lecto te solum, lecto te deprecor uno:

rivalem possum non ego ferre Iovem.

ipse meas solus quod nil est, aemulor umbras,

stultus, quod stulto saepe timore tremo.

una tamen causa est, qua crimina tanta remitto,

errabant multo quod tua verba mero.

sed numquam vitae fallet me ruga severae:

omnes iam norunt quam sit amare bonum.

LYNCEVS ipse meus seros insanit amores!

solum te nostros laetor adire deos.

quid tua Socraticis tibi nunc sapientia libris

proderit aut rerum dicere posse vias?

aut quid Erechthei tibi prosunt carmina lecta?

nil iuvat in magno vester amore senex.

tu satius memorem Musis imitere Philitan

et non inflati somnia Callimachi.

nam rursus licet Aetoli referas Acheloi,

fluxerit ut magno fractus amore liquor,

atque etiam ut Phrygio fallax Maeandria campo

errat et ipsa suas decipit unda vias,

qualis et Adrasti fuerit vocalis Arion,

tristis ad Archemori funera victor equus:

non Amphiareae prosint tibi fata quadrigae

aut Capanei magno grata ruina Iovi.

desine et Aeschyleo componere verba coturno,

desine, et ad mollis membra resolve choros.

incipe iam angusto versus includere torno,

inque tuos ignis, dure poeta, veni.

tu non Antimacho, non tutior ibis Homero:

despicit et magnos recta puella deos.

sed non ante gravis taurus succumbit aratro,

cornua quam validis haeserit in laqueis,

nec tu iam duros per te patieris amores:

trux tamen a nobis ante domandus eris.

harum nulla solet rationem quaerere mundi,

nec cur fraternis Luna laboret equis,

nec si post Stygias aliquid restabit erumpnas,

nec si consulto fulmina missa tonent.

aspice me, cui parva domi fortuna relicta est

nullus et antiquo Marte triumphus avi,

ut regnem mixtas inter conviva puellas

hoc ego, quo tibi nunc elevor, ingenio!

me iuvet hesternis positum languere corollis,

quem tetigit iactu certus ad ossa deus.

Actia Vergilium custodis litora Phoebi,

Caesaris et fortis dicere posse ratis,

qui nunc Aeneae Troiani suscitat arma

iactaque Lavinis moenia litoribus.

cedite Romani scriptorcs, cedite Grai!

nescio quid maius nascitur Iliade.

tu canis umbrosi subter pineta Galaesi

Thyrsin et attritis Daphnin harundinibus,

utque decem possint corrumpere mala puellas

missus et impressis haedus ab uberibus.

felix, qui vilis pomis mercaris amores!

huic licet ingratae Tityrus ipse canat.

felix intactum Corydon qui temptat Alexin

agricolae domini carpere delicias!

quamvis ille sua lassus requiescat avena,

laudatur facilis inter Hamadryadas.

tu canis Ascraei veteris praecepta poetae,

quo seges in campo, quo viret uva iugo.

tale facis carmen docta testudine quale

Cynthius impositis temperat articulis.

non tamen haec ulli venient ingrata legenti,

sive in amore rudis sive peritus erit.

nec minor hic animis, ut sit minor ore, canorus

anseris indocto carmine cessit olor.

haec quoque perfecto ludebat Iasone Varro,

Varro Leucadiae maxima flamma suae;

haec quoque lascivi cantarunt scripta Catulli,

Lesbia quis ipsa notior est Helena;

haec etiam docti confessa est pagina Calvi,

cum caneret miserae funera Quintiliae.

et modo formosa quam multa Lycoride Gallus

mortuus inferna vulnera lavit aqua!

Cynthia quin etiam versu laudata Properti,

hos inter si me ponere Fama volet.