Cynthia prima suis miserum me cepit ocellis,

contactum nullis ante Cupidinibus.

tum mihi constantis deiecit lumina fastus

et caput impositis pressit Amor pedibus,

donec me docuit castas odisse Puellas

improbus et nullo vivere consilio.

ei mihi, iam toto furor hic non deficit anno,

cum tamen adversos cogor habere deos.

Milanion nullos fugiendo, Tulle, labores

saevitiam durae contudit Iasidos.

nam modo Partheniis amens errabat in antris

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

et modo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ibat et hirsutas ille ferire feras.

ille etiam Hylaei percussus vulnere rami

saucius Arcadiis rupibus ingemuit.

ergo velocem potuit domuisse puellam:

tantum in amore preces et benefacta valent.

in me tardus Amor non ullas cogitat artes,

nec meminit notas, ut prius, ire vias.

at vos, deductae quibus est fallacia lunae

et labor in magicis sacra piare focis,

en agedum, dominae mentem convertite nostrae,

et facite illa meo palleat ore magis.

tunc ego crediderim vobis et sidera et umbras

posse Cytinaeis ducere carminibus.

et vos, qui sero lapsum revocatis, amici,

quaerite non sani pectoris auxilia.

fortiter et ferrum saevos patiemur et ignes,

sit modo libertas quae velit ira loqui.

ferte per extremas gentes et ferte per undas,

qua non ulla meum femina norit iter.

vos remanete, quibus facili deus annuit aure,

sitis et in tuto semper amore pares.

nam me nostra Venus noctes exercet amaras,

et nullo vacuus tempore defit Amor.

hoc, moneo, vitate malum: sua quemque moretur

cura, neque assueto mutet amore locum.

quod si quis monitis tardas adverterit aures,

heu, referet quanto verba dolore mea!